Bij het schrijven van mijn vorige post moest ik ook weer denken aan mijn scootmobielavontuur van ruim een week terug. 17 december brachten mijn ouders als cadeau een tweedehands scootmobiel mee. Hiermee zou ik naar de fysiotherapeut en de supermarkt kunnen gaan zonder steeds hulp te hoeven vragen. Mijn vader legde uit hoe het werkte en ik maakte goedgemutst een proefritje bij mijn huis. Volgende week zou ik erop naar de fysiotherapeut gaan. Ik zag mezelf al helemaal rijden: Toet Toet op mijn scoot. Maandag 20 december was de primeur. De scootmobiel ging niet zo snel, maar ik kwam er wel. En gelukkig was mijn fietsslot precies lang genoeg om de scootmobiel vast te zetten, want teruglopen was natuurlijk geen optie! Donderdag 23 was mijn tweede ritje. Het was berekoud, want het had gevroren, maar met een ski broek, wanten, muts en sjaal moest het lukken. Na de fysio besloot ik nog even door te rijden naar de Jumbo voor slagroom. Vanavond zou ik bij vrienden eten en ik wilde niet met lege
2022! Wat er op de wereld ook gebeurt, de tijd is niet te stoppen of terug te draaien. Hoe graag we soms ook zouden willen. Terug naar vroeger, vóór 5 november toen ik mijn enkel brak, zodat ik bij herhaling rustig over de gladde steiger loop. Of gauw door naar… tja wanneer zou deze enkel weer als vanouds 🧐 zijn? Maar hoe vervelend een gebroken enkel ook is en hoe langzaam in mijn ogen het herstel ook gaat, toch zou ik deze tijd niet willen missen. Het is een tijd waarin ik leer dat ik er niet alleen voor sta: nieuwe vrienden en oude buren die een gekookte maaltijd komen brengen, omdat ik graag gezond eet (zonder allerlei E-nummers), zodat ik me over die reep chocolade tussendoor minder schuldig voel 😉. Mensen die een boodschapje meenemen, omdat ik niet even naar de winkel kan, mensen die aanwippen om een praatje te maken en te kijken of ik het nog wel redt. Maar bovenal een tijd om te leren vertrouwen op die Ene en te beseffen dat ik het altijd als vanzelfsprekend beschouwde dat w